Πότε πέρασε ένας χρόνος ακόμη δεν μπορώ να το συνειδοτοποιήσω! Ένας μικρός μπόμπιρας που ίσα ίσα γεμιζε την αγκαλιά μας, έγινε ολόκληρο μικρό παιδάκι χεχεχε !!! και όλα αυτά μέσα σε 12 μήνες.
Θεωρώ ότι ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα για ένα ζευγάρι μετά την γέννα, είναι όταν πέρνουν το μωρό από το μαιευτήριο για να το φέρουν σπίτι τους!!! Ο συζυγός μου και εγώ ήμασταν στον έβδομο ουρανό όλο το διάστημα μετά την γέννα....σημειωτέον ότι όλοι στο μαιευτήριο μας έλεγαν μα τι ήσυχο μωρό ...μόλις όμως βάλαμε τον μπόμπιρα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το σπίτι μας ... αρχίσαν να καλλιεργούνται πάρα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα .... άγχος αν αναπνέει, κοιμάται γιατί κοιμάται, πότε θα φάει, μήπως ζεσταίνεται, μήπως πρέπει να του αλλάξουμε πάνα ... και αυτά είναι τα απλά!!! πως θα πάμε σπίτι, καλά ήμασταν στην κλινική υπήρχε ασφάλεια, κάτι να συνέβαινε ρωτούσες τον γιατρό και τις μαίες .... και τώρα αυτό το πλάσμα εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς ..... άγχος, αγωνία, ωχ έβηξε γιατί; θα είμαστε καλοί γονείς και πολλά πολλά άλλα.....!!!
Φτάνεις σπίτι με έναν κόμπο στον στομάχι και με φτερουγίσματα χαράς στην καρδιά..... αφού περνάς το σοκ της πρώτη μέρας ..... η δεύτερη σου φαίνεται λίγο καλύτερη.... τι κι αν οι ορμόνες σου χορεύουν ακόμη, τι κι αν είσαι άυπνη, αυτό το πλασματάκι είναι εδώ και δεν χορταίνεις να το κοιτάς και να το φροντίζεις!!!
Μέχρι να βρούμε λοιπόν τους ρυθμούς μας .... πέρασαν οι σαράντα μέρες.....άρχισαν βέβαια οι κολικοί και η παλινδρόμηση.... Παλινδρόμηση τί είναι αυτό; Αγκαλιά όλη μέρα ακόμη και στον ύπνο.... δεν ησύχαζε αλλιώς..... 2 μηνών αρχίσαμε και χάπι... η ενόχληση ήταν έντονη βλέπετε... δεν μπορούσε να ξαπλώσει.... δεν μπορούσε να χωνέψει εύκολα το γαλατάκι....έκανε συχνές αναγωγές... αλλά ο γιατρός μας έλεγε υπομονή, αγάπη, αγκαλίτσες και θα περάσει....Ο μπόπιρας μας παρόλα αυτά, όταν δεν πονούσε ήταν ένα γλυκό, ήσυχο, χαμογελαστό μωράκι που κάθε μέρα τον ερωτευόμασταν πιο πολύ!
Για τους επόμενους 6 μήνες ήμασταν αυτοκόλλητοι, ο μπόμπιρας δεν ήξερε τι θα πει κρεβάτι ..... ώσπου κάναμε εισαγωγή στερεών ... και στον 7ο μήνα άρχισε σιγά σιγά να ηρεμεί το στομαχάκι, κόψαμε σταδιακά και το χάπι... στον 8ο κοιμήθηκε στο κρεβάτι του και στον 9ο σταματήσαμε και τα νανουρίσματα.....!!!!
10 μηνών τον βαφτίσαμε και δια μαγείας είχαμε ξεχάσει τις δυσκολίες που περάσαμε με την παλινδρόμηση.... αυτή η μάστιγα!!!!! Μετά τον 6ο μήνα ο μπόμπιρας.όπως όλα τα μωράκια άρχισε να κάθεται, να πιάνει, να παίζει, να βγάζει δοντάκια, να μπαμπαδίζει, να στέκεται, να εξερευνεί, να μπουσουλάει ... με τον δικό του τρόπο βέβαια χεχεχε όπως βολεύεται το κάθε παιδί !!!
Περνάει λοιπόν ο πρώτος χρόνος... με δυσκολίες μεν... αλλά όταν ανατρέχεις πίσω και τα θυμάσαι δάκρυα χαράς πλυμμυρίζουν τα μάτια σου... το μωράκι σου μεγάλωσε ....δεν χωράει στην αγκαλιά σου ... έχει γίνει ένας ανθρωπάκος.... Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τα συναισθήματα, τις στιγμές, τις αναμνήσεις που κρύβονται πίσω από το κεράκι της τούρτας με τον αριθμό 1!!!!!! Όλα ήταν πρωτόγνωρα, δείχναν δύσκολα και κάποιες φορές κουραστικά... κι όμως κάθε φορά που κοιτάς τα λαμπερά αυτά ματάκια, σβήνουν όλα τόσο εύκολα και οι μπαταρίες φορτίζουν μονομιάς!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου